Veel mensen weten al dat ik vrijwillige hondenfotograaf ben bij Stichting Lonelydog’s, hier fotografeer ik de honden die herplaatst moeten worden. Nu had ik het idee om een geadopteerde hond, een keer in het zonnetje te zetten d.m.v. een fotoshoot. Het verhaal van Pike is zo zielig hij heeft al zoveel meegemaakt in zijn nog zo jonge leventje. Maar wat is hij uitgegroeid tot een prachtige hond.     Pike Onze lieve Pike! Mijn vriend en ik wilden al langere tijd graag samen een hond. Ook wilden wij graag een hond een beter leven geven, zo doende kwamen we bij de site van Lonely Dogs uit. Ik denk dat Pike nog geen uur op de site van Lonely Dogs heeft gestaan want we hebben, zodra we pike zagen, meteen een berichtje gestuurd want het was liefde op het eerste gezicht. Vanaf dat moment ging het heel snel. Na goed nagedacht te hebben en tevens een geschikte doggy daycare gevonden te hebben voor als we beide een lange werkdag hebben, kwam Pike eind mei bij ons. Mijn vriend en ik hadden besloten dat ik de ‘’echte’’ baas zou worden, en daarom tilde ik hem uit de transport bus. Toen Pike uit de transport bus kwam was hij erg overwhelmed, gestressed en angstig maar in mijn armen voelde ik dat het goed zat en dat goed ging komen. Een soort ‘this is meant to be’ gevoel. De eerste dagen en weken was Pike erg bang in zijn nieuwe omgeving. De eerste dagen wilde hij niet buiten plassen en poepen. Zelfs niet in onze tuin, maar zodra we hem naar binnen brachten wilde hij gelijk ergens plassen. Die dagen waren lastig en frustrerend en daarom hebben we ook advies gevraagd bij Lonely Dogs en onze eigen hondentrainer. ‘’Tijd’’, geef het tijd en het komt vanzelf. Dat is wat ik zelf ook aanhield maar het is wel fijn om dat nog eens bevestigd te krijgen. Ik weet dat het goed komt met hem, maar we moeten elkaar nog leren kennen en begrijpen. Het ging door de weken heen steeds beter met Pike. Hij vindt mannen nog wat enger dan vrouwen en van kinderen heeft hij ook nog niet zo’n hoge pet op. Toch het rugzakje van de eerste paar maanden op straat in Roemenië. Bij de dagopvang waar we hem brachten leefde hij helemaal op. De omgang en het spelen met andere honden vindt hij echt geweldig. Het gaat echt goed met Pike! Hij ging zelfs zo goed dat hij met ons mee ging op vakantie naar Frankrijk eind Juli. We sliepen in een tent en hij sliep bij ons, liever naast het luchtbed dan erop, maar heel af en toe kwam hij even een uurtje kroelen bij ons. Helaas was het weer was niet zo lekker in Frankrijk, dus wilden we eerder weggaan. We besloten eerst nog even met Pike te wandelen alvorens weg te gaan. Toen gebeurde het ondenkbare.. Tijdens de wandeling kreeg Pike een klap van de schommel. Hij jankte en piepte het uit en het hield niet op. Het was vreselijk. Zijn gepiep ging door merg en been, tranen over onze wangen, we voelde ons zo vreselijk. Je weet niet wat er aan de hand is maar de ergste scenario’s spoken door je hoofd. We hadden geen bereik en mensen spraken slecht Engels. De dierenarts praktijk had in de avond nog wel een plekje voor Pike om langs te komen. Dat ging natuurlijk niet, dit was nood (en het was 11 uur ‘sochtends)! Uiteindelijk mochten na aandringen met spoed langs komen. We moesten Pike achterlaten bij de dierenarts en nadat zijn medicatie in was gewerkt gingen ze foto’s maken. 3 uur later kregen we het vreselijke telefoontje dat Pike zijn linker bovenbeen helemaal gebroken had en dat het met spoed geopereerd moest worden. Ergens was er een kleine opluchting dat zijn organen goed waren en er geen interne bloedingen waren. Dat had waarschijnlijk geresulteerd in Pike zijn laatste spuitje, maar dat horror scenario is ons bespaard gebleven. In overleg met de dierenarts in Frankrijk en heel veel telefoontjes met Nederland hebben we uiteindelijk besloten dat we hem in Nederland wilden laten opereren. We waren verbaast over het feit dat er op zoveel plekken ‘geen tijd’ was om te opereren en het wel een paar dagen tot zelfs een week kon duren, bizar! Gelukkig konden we bij het MCD in Amsterdam de dag na het ongeval terecht en hebben we met behulp van heel veel lieve mensen geld kunnen inzamelen voor de kostbare operatie. De weg terug was niet leuk, de nacht was ook erg slecht. Bij elke kleine beweging jankte Pike het uit. We moesten hem, op advies van de arts ook maar laten. Hij moest zelf uitvogelen hoe hij het beste kon bewegen en liggen. De dag daarna werd Pike geopereerd. Er waren veel meer botsplinters dan op voorhand op de foto gezien werd, maar de operatie is uiteindelijk goed gegaan en Pike mocht gelijk mee naar huis (met een grote plaat en 10 schroeven extra). Toen begon het tweede deel; 6 weken rust. Eigenlijk benchrust, maar we hebben zelf een stuk in de woonkamer afgezet waar Pike zich een beetje kon bewegen. 6 weken niet spelen met andere hondjes, 6 weken binnen zitten en 6 weken niet het bos of de hei op. Pike heeft 6 weken alleen maar de tuin gezien. De laatste week begon Pike ook wat slechter te eten en zijn puberteit is ook een beetje begonnen rond het einde van die 6 weken. Ook dat nog. Bij de nacontrole zag Pike zijn been er super goed uit! Hij mocht weer beginnen met meer belasten en bewegen. Bij de hondenopvang kon hij af en toe spelen met andere honden. Daarna werd hij weer even apart gezet om uit te rusten. Dat ging super goed. Pike is nu ongeveer 8 maanden oud en is helemaal hersteld van zijn botbreuk. Hij zit nu echter wel in de puberteit en tevens in een soort angstfase. Hij staat heel vaak ‘’aan’’ en houdt alles in de gaten. Heeft is regelmatig onrustig en gedraagt zich niet altijd netjes bij de hondenopvang wat de roedel daar een beetje verstoord. We doen ons best om hem hier zo goed mogelijk in te ondersteunen maar het blijft een puberende hond. Ondanks dat wij hem niet altijd begrijpen of kunnen helpen houden we onwijs veel van Pike. Hoe ontzettend blij hij is als je ’s ochtends beneden- of gedurende de dag thuiskomt of zelfs als je 2 minuten weg bent geweest, dan zie je die twinkelende oogjes en kwispelende staart. Hoe leuk Pike zichzelf kan vermaken met de speeltjes in huis of hoe gek en onhandig hij kan liggen, waarbij je denkt; dit kan niet lekker liggen? Hij maakt koprollen en geeft kusjes in je oor. Pike heeft een plekje in ons hart en in ons huis en ondanks de issues waar we met hem nu tegen aanlopen, maakt hij ons huis warm en gezellig. Ik ben er van overtuigd dat hij ons nog veel meer gaat leren over hem, honden in het algemeen en over onszelf. Onze paden zijn niet voor niks gekruist! Hij hoort bij ons. Yonna, Peter en een hondenpoot van Pike